Vandaag kwam ik bij de Volkskrant het woord roeptoeteren tegen. Misschien is het al een alledaags woord en heb ik wat in de taalontwikkeling gemist. Twee zoekmachines geven me een totaal verschillend resultaat. Google vindt het woord roeptoeteren zo’n 10.500 keer, Bing slechts 504 keer. Een interessant woord om eens uit te zoeken wie de meest relevante informatie levert, maar dat is voor een andere keer.
Roeptoeteren werd op de site van de Volkskrant genoemd i.v.m. een lokale politica die de sociale media probeert te gebruiken om dat te krijgen wat de normale media (of zijn dat dan de asociale media ?) niet geven: aandacht.
Toegegeven, ik zit dit Blog natuurlijk niet vol te tikken om een paar trouwe zielen te vinden die mijn schrijfsels willen blijven volgen, ik zou het prachtig vinden als ik op zijn minst enkele duizenden lezers zou bereiken. Voorlopig ben ik daar nog een eindje vanaf en ik heb het ook niet echt mezelf ten doel gesteld.
Ik begon een tijdje geleden naar aanleiding van de zaken rondom de DSB-bank wild om me heen te roeptoeteren maar er was niemand die me hoorde. Bijna alle volgers die ik op http://www.twitter.com/theokokx kreeg hadden heel andere bedoelingen dan mij te volgen, hun bedoeling was om mij in hun netten te vangen en vervolgens hun spam op mij los te laten. Ik gooide de meeste volgers dus weer onmiddellijk in de prullenbak.
Langzaam maar zeker kreeg ik in de gaten dat een beetje in het wilde weg lopen roeptoeteren misschien leuk is om jezelf bezig te houden en ondertussen te denken dat je daarmee de wereld aan het veranderen bent maar dat het in feite helemaal niks te betekenen heeft. Eén geluk heb je wél met dat roeptoeteren, je bezorgt er geen geluidsoverlast mee en iedereen kan rustig verder slapen.
De oplettende lezer van dit blog heeft ondertussen al lang ontdekt wat mij nog meer bezield heeft om van Twitter de overstap te maken naar een Blog maar ook dat doel heb ik inmiddels al bereikt. Ik heb inmiddels zo’n beetje mijn frustraties over de media van me afgeroeptoeterd maar heb er weinig mee bereikt. Zou de Telegraaf haar moderatie-gedrag inmiddels hebben aangepast omdat het mij zo stoorde? Zou er iemand geïntersseerd zijn geweest in mijn gerucht over de massavernietigingswapens in Irak?
De klassieke media (ik blijf netjes) hebben nog steeds een duidelijke voorsprong op de sociale media. Zonder klassieke aandacht blijft de electronische aandacht zeer beperkt. Nou zijn er natuurlijk trucjes om dat te veranderen. Ik zou met een mobieltje een lerares kunnen filmen die als verjaardagscadeautje twee piepkleine hamstertjes krijgt en die vervolgens doodtrapt. Een massa mensen liet zich shockeren door dit in scene gezette filmpje en ook de Telegraaf trapte in de val. Maar het is al een keer gedaan, ik moet iets originelers bedenken, iets nog schokkenders. Ze noemen zoiets virale marketing, een filmpje dat voldoende aandacht trekt om de klassieke media te bereiken om vervolgens iets te verkopen.
Nou heb ik helemaal niks om te verkopen, ik roeptoeter gewoon wat raak omdat ik al sinds tijden niet meer aan een bar hang om daar al mijn ongenoegens over politiek of andere dingen aan mijn zeer beperkte groep van toehoorders te kunnen debiteren. Maar roeptoeteren in een bar heeft een voordeel boven het roeptoeteren op een sociaal medium: je krijgt reacties terug. Een ander voordeel is dat je achteraf alcohol de schuld kunt geven maar het grootste voordeel is dat de dingen die gezegd worden niet blijven ronddolen op een electronische pagina. Wie schrijft die blijft, maar niet altijd op de gewenste manier. Zelfs wissen helpt niet meer.
Plaats een reactie